تاریخچه ورزش تکواندو

تکواندو یک هنر رزمی کره‌ای است که در سراسر جهان شناخته‌شده و میان عموم مردم محبوبیت فراوانی دارد. در ادامه این مقاله، وب سایت مجله خبری اینتر میلان شما را با اطلاعات بیشتر آشنا خواهد کرد. با ما همراه باشید!

تاریخچه ورزش تکواندو

تکواندو یک هنر رزمی کره‌ای است که در سراسر جهان شناخته‌شده و میان عموم مردم محبوبیت فراوانی دارد. این رشته نه تنها به‌عنوان یک ورزش رزمی، بلکه به‌عنوان یک شیوه زندگی و فلسفه رفتاری نیز شناخته می‌شود. واژه “تکواندو” از سه بخش تشکیل شده است: “تائه” به معنای پا، “کوان” به معنای مشت یا دست، و “دو” به معنای راه یا روش. این ترکیب نشان می‌دهد که تکواندو تنها مجموعه‌ای از حرکات رزمی نیست، بلکه راه و مسیری برای رشد فردی، انضباط درونی و هماهنگی میان جسم و ذهن است.

ریشه‌های این هنر رزمی به تاریخ کهن کره بازمی‌گردد، جایی که جنگجویان با استفاده از تکنیک‌های دست و پا برای دفاع از خود و ملتشان آموزش می‌دیدند. تکواندو در طول قرن‌ها تکامل یافته و امروز به عنوان یکی از محبوب‌ترین ورزش‌های رزمی در سطح جهانی شناخته می‌شود. میلیون‌ها نفر در کشورهای مختلف جهان آن را تمرین می‌کنند، نه تنها برای آمادگی جسمانی و مهارت‌های دفاع شخصی، بلکه برای تقویت تمرکز، احترام، و خودشناسی.

تاریخ پیدایش تکواندو

بنابراین، تکواندو بیش از یک هنر رزمی است؛ این ورزش راهی برای پرورش ذهن و بدن، ایجاد اعتماد به نفس، و ترویج ارزش‌هایی چون احترام، پشتکار و تعادل در زندگی به شمار می‌رود.

اگرچه کره هزاران سال است که دارای هنرهای رزمی بومی و سنتی خود بوده است، اما تکواندو به شکلی که امروزه آن را می‌شناسیم، در دهه ۱۹۵۰ شکل گرفت. این دوره نقطه عطفی در تاریخ این ورزش بود، چرا که پس از جنگ کره، نیاز به اتحاد ملی و هویت فرهنگی باعث شد استادان رزمی مختلف، که هرکدام سبک‌ها و مدارس خاص خود را داشتند، تلاش کنند تا یک سیستم منسجم و یکپارچه ایجاد کنند.

پیدایش تکواندو

مدارس اولیه که به آن‌ها کوان گفته می‌شد، پایه‌های اصلی تکواندو را بنا نهادند. هر کوان سبک و روش خاصی داشت، اما به مرور زمان این مدارس در کنار هم جمع شدند و زمینه را برای تولد رشته‌ای واحد و ملی فراهم کردند. همین فرایند باعث شد تکواندو نه تنها در کره، بلکه به سرعت در سطح بین‌المللی گسترش یابد.

از دهه ۱۹۵۰ تاکنون، تکواندو مسیری چشمگیر طی کرده است؛ از یک هنر رزمی ملی به یک ورزش جهانی تبدیل شد. تأسیس فدراسیون جهانی تکواندو (World Taekwondo) و ورود این رشته به المپیک، جایگاه آن را به‌عنوان یکی از معتبرترین و محبوب‌ترین هنرهای رزمی جهان تثبیت کرد.

در این مقاله، تاریخچه تکواندو را از دهه ۱۹۵۰ تا امروز مرور می‌کنیم؛ از روزهای شکل‌گیری اولیه و کوان‌ها، تا دوره مدرن و سازمان‌یافته‌ای که امروز با نام ورلد تکواندو شناخته می‌شود.

تاریخچه پیدایش تکواندو

تکواندو چیست

تکواندو یک هنر رزمی کره‌ای است که تمرکز اصلی آن بر روی تکنیک‌های ضربه‌ای قرار دارد؛ از جمله ضربات پا، مشت‌ها و دفاع‌ها. ویژگی بارز این رشته، تاکید ویژه بر ضربات پای بلند، سریع و پرقدرت است که همراه با حرکات پویا و انفجاری اجرا می‌شوند و آن را از بسیاری از هنرهای رزمی دیگر متمایز می‌سازند.

تکواندو تنها به حرکات رزمی ساده محدود نمی‌شود؛ بلکه شامل فرم‌ها (یا همان پومسه‌ها) است که الگوهای از پیش طراحی‌شده‌ای از حرکات محسوب می‌شوند و برای پرورش هماهنگی بدن و ذهن طراحی شده‌اند. علاوه بر آن، مبارزه یا کیورگی بخش رقابتی این ورزش را تشکیل می‌دهد، جایی که ورزشکاران توانایی‌های خود را در یک محیط واقعی‌تر می‌آزمایند. همچنین، تکنیک‌های دفاع شخصی بخشی مهم از آموزش تکواندو هستند که هدف آن‌ها آماده‌سازی فرد برای موقعیت‌های غیرقابل پیش‌بینی در دنیای واقعی است.

ورزش تکواندو چیست

این ترکیب از فرم، مبارزه و دفاع شخصی باعث شده تکواندو نه تنها یک رشته ورزشی و رزمی، بلکه راهی برای پرورش انضباط، اعتماد به نفس و رشد فردی باشد.

امروزه تکواندو بیشتر به عنوان یک ورزش المپیکی شناخته می‌شود، اما ریشه‌های آن فراتر از مسابقات ورزشی است. این هنر رزمی برای مدت طولانی بخشی جدایی‌ناپذیر از آموزش‌های رزمی تن‌به‌تن ارتش جمهوری کره (ROK) بوده است؛ موضوعی که شواهد تاریخی متعددی آن را تأیید می‌کنند.

خالق تکواندو

در جریان جنگ ویتنام، لشکر مشهور ببرهای کره (ROK Tiger Division) نه‌تنها در میان نیروهای آمریکایی از احترام بالایی برخوردار بودند، بلکه در میان نیروهای ویت‌کنگ نیز به شدت هراس ایجاد کرده بودند. یکی از دلایل اصلی این شهرت، آموزش سخت‌گیرانه و تخصصی تکواندو بود که این نیروها پشت سر گذاشته بودند.

تمرکز بر قدرت بدنی، سرعت واکنش و مهارت در مبارزه تن‌به‌تن، سربازان کره‌ای را به رزمندگانی کارآزموده و ترسناک بدل کرده بود؛ به گونه‌ای که حتی نام آن‌ها در میدان جنگ کافی بود تا مهابان ویت‌کنگ به بازاندیشی در تاکتیک‌های خود واداشته شوند.

تکواندو با تأکید ویژه بر ضربات قدرتمند پا، حرکات سریع پا و پویایی مداوم شناخته می‌شود. این هنر رزمی تمرکز زیادی بر تکنیک‌های لگدزنی، انعطاف‌پذیری، تعادل و چابکی دارد و همین ویژگی‌ها آن را از بسیاری از سبک‌های دیگر متمایز می‌کند.

بنیان گذار تکواندو کیست

با این حال، تکواندو تنها به حرکات پا محدود نمی‌شود. استفاده از تکنیک‌های دست مانند مشت‌ها، دفاع‌ها و ضربات مستقیم نیز بخشی مهم از این رشته است و به تکمیل رویکرد جامع آن در مبارزه کمک می‌کند.

ترکیب سرعت، قدرت، و هماهنگی بدن باعث می‌شود تکواندو نه تنها یک ورزش رقابتی پرهیجان، بلکه ابزاری برای تقویت مهارت‌های جسمانی و ذهنی نیز باشد.

بنیان گذار تکواندو کدام کشور است

در گذشته برخی ادعا می‌کردند که تکواندو ریشه‌ای چند هزار ساله دارد، اما با ظهور منابع دیجیتالی و دسترسی آسان به اطلاعات تاریخی، این دیدگاه رد شده است. آنچه امروزه به نام تکواندو شناخته می‌شود، عمدتاً بین دهه‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۶۰ شکل گرفته است. در واقع بیشتر بنیان‌گذاران ۵ کوان اصلی در ژاپن، به‌ویژه در سبک شوتوکان کاراته آموزش دیده بودند. برخی دیگر از آن‌ها نیز در طول سفرهای شخصی یا خدمت نظامی خود با کونگ‌فو چینی آشنا شدند یا آن را آموختند. برای مطالعه کامل‌تر درباره این موضوع می‌توانید به مجموعه ۵ قسمتی سایت FightingArts.com درباره تاریخ تکواندو (قسمت اول، دوم، سوم، چهارم، پنجم A و پنجم B) مراجعه کنید.

ورزش تکواندو

تأثیرات “باستانی” تکواندو تنها به برخی از هنرهای رزمی بومی کره بازمی‌گردد؛ از جمله تک‌کیون (Taekkyeon) که یک ورزش رزمی بومی محسوب می‌شود، و کوان بپ (Kwon Bup / Gwonbeop) که شامل فنون مبارزه بدون سلاح است و در کتاب Moyedobotongji – یک کتابچه چهارجلدی با تأثیرات چینی درباره ۲۴ مهارت نظامی – ثبت شده است.

ورزش تکواندو چیست

اصطلاح کوان (Kwan) به مدارس و سبک‌های اولیه‌ای اطلاق می‌شود که پس از جنگ جهانی دوم در کره جنوبی شکل گرفتند و بعدها به نام “تکواندو” شناخته شدند. هر کوان رویکرد آموزشی و تمرینی خاص خود را داشت و این تنوع در نهایت نقش کلیدی در توسعه و استانداردسازی تکواندوی مدرن ایفا کرد.

کوان تکواندو

تاریخچه کوان‌ها را می‌توان در سه مرحله اصلی خلاصه کرد:

• کوان‌های اولیه (Original Kwans)

• نه کوان (Nine Kwans)

• و مرحله سوم که با انشعاب‌ها، سه سبک جدید دیگر را به مجموعه اضافه کرد.

این کوان‌ها شالوده‌ای برای شکل‌گیری تکواندو امروزی بودند. با گذشت زمان، سبک‌های جداگانه در فرآیندی تدریجی یکپارچه و استانداردسازی شدند تا هنر رزمی واحدی به وجود آید؛ همان چیزی که امروز در جهان به نام تکواندو شناخته می‌شود.

پنج کوان اصلی تکواندو به عنوان ریشه‌های نخستین این هنر رزمی شناخته می‌شوند. هر کدام از این کوان‌ها نه‌تنها سبک و فلسفه‌ی خاص خود را داشتند، بلکه نقشی کلیدی در شکل‌گیری و یکپارچه‌سازی تکواندو مدرن ایفا کردند. در ادامه به معرفی آن‌ها می‌پردازیم:

انواع کوان تکواندو

• چونگ دو کوان (Chung Do Kwan) – تأسیس‌شده توسط لی وون کوک (Lee Won Kuk) در سال ۱۹۴۴. این کوان ترکیبی از شوتوکان کاراته ژاپنی و هنرهای رزمی سنتی کره‌ای بود و به خاطر تأکید بر اصول بنیادی مبارزه و استحکام تکنیک‌ها شناخته می‌شد.

• مو دوک کوان (Moo Duk Kwan) – تأسیس‌شده توسط هوانگ کی (Hwang Kee) در سال ۱۹۴۵. این کوان عناصر شوتوکان کاراته و هنرهای بومی کره‌ای را در هم آمیخت. فلسفه‌ی آموزشی آن تنها بر مهارت‌های فیزیکی تمرکز نداشت، بلکه بر رشد شخصیت و اصول اخلاقی نیز تأکید ویژه داشت.

• یون مو کوان (Yun Moo Kwan) – تأسیس‌شده توسط یون بیونگ-این (Yoon Byung-in) در سال ۱۹۴۶. این کوان بیشتر به خاطر تکنیک‌های خاص در لگدزنی و همچنین تأکید بر ایستادن‌های قوی و پایدار شناخته می‌شد.

• چانگ مو کوان (Chang Moo Kwan) – تأسیس‌شده توسط رو بیونگ جیک (Ro Byung Jick) در سال ۱۹۴۶. تمرکز این کوان بر ترکیب هنرهای رزمی سنتی کره‌ای با شوتوکان کاراته بود و به ایجاد پایه‌های تکنیکی متوازن کمک کرد.

• جی دو کوان (Ji Do Kwan) – تأسیس‌شده توسط چون سانگ سوپ (Chun Sang Sup) در سال ۱۹۴۶. این کوان با ترکیب شوتوکان کاراته، هنرهای رزمی چینی و عناصر بومی کره‌ای، سبکی چندبعدی و منعطف ارائه داد.

کوان های تکواندو

این پنج کوان اصلی، هرچند تفاوت‌های فنی و فلسفی زیادی داشتند، اما در کنار هم نقش بنیادین در تکامل تکواندو ایفا کردند. آن‌ها شالوده‌ای شدند که بعدها در مسیر استانداردسازی و اتحاد، به شکل‌گیری هنر رزمی واحدی منجر شد؛ هنری که امروز در سراسر جهان به عنوان تکواندو شناخته می‌شود.

عبارت «۹ کوان» به پنج کوان اصلی به‌همراه چهار کوان بزرگ دیگری اشاره دارد که پس از پایان جنگ کره تأسیس شدند. این چهار کوان جدید، هرکدام با الهام گرفتن از کوان‌های اولیه و با ارائه‌ی رویکردها و نوآوری‌های خاص خود، نقش مهمی در گسترش و تکامل تکواندو ایفا کردند. در ادامه به معرفی آن‌ها می‌پردازیم:

• هان مو کوان (Han Moo Kwan) – در اوت ۱۹۵۴ توسط لی کیو یون (Lee Kyo Yoon) بنیان‌گذاری شد. این کوان به عنوان شاخه‌ای از یون مو کوان / جی دو کوان به وجود آمد و با تاکید بر اصول سنتی و تربیت رزمی، میراث کوان‌های اولیه را ادامه داد.

• او دو کوان (Oh Do Kwan) – در سال ۱۹۵۵ توسط چوی هونگ هی (Choi Hong Hi) تأسیس شد. چوی نه‌تنها بنیان‌گذار این کوان بود، بلکه به عنوان رئیس افتخاری چونگ دو کوان نیز شناخته می‌شد. او دو کوان به دلیل ارتباط نزدیکش با ارتش کره و تربیت سربازان در دوران پس از جنگ، جایگاهی کلیدی در گسترش تکواندو پیدا کرد.

• کانگ دوک وان (Kang Duk Won) – در سال ۱۹۵۶ توسط پارک چول هی (Park Chul Hee) و هونگ جونگ پیو (Hong Jong Pyo) بنیان‌گذاری شد. این کوان به عنوان شاخه‌ای از کوان بپ بو / چانگ مو کوان به وجود آمد و با تمرکز بر حفظ سنت‌های رزمی و در عین حال افزودن نوآوری‌های تازه، سهم مهمی در غنای فنی تکواندو داشت.

• جونگ دو کوان (Jung Do Kwan) – در سال ۱۹۵۶ توسط لی یونگ وو (Lee Yong Woo) تأسیس شد. این کوان شاخه‌ای از چونگ دو کوان بود و با تاکید بر اخلاق رزمی، انضباط و توسعه‌ی فردی، فلسفه‌ی آموزشی خاصی را دنبال می‌کرد.

کوان تکواندو

این چهار کوان جدید، در کنار پنج کوان اصلی، ساختار ۹ کوان را شکل دادند؛ ساختاری که پایه‌های تکواندوی مدرن را مستحکم‌تر کرد و مسیر را برای استانداردسازی و اتحاد نهایی سبک‌ها هموار ساخت.

پس از شکل‌گیری ۹ کوان و تثبیت آن‌ها به‌عنوان پایه‌های اصلی تکواندو، مرحله‌ی سوم تاریخ این هنر رزمی با پیدایش شاخه‌ها و سبک‌های جدید ادامه یافت. این انشعابات که عمدتاً خارج از کره جنوبی توسعه یافتند، نه تنها به جهانی‌سازی تکواندو کمک کردند، بلکه باعث شکل‌گیری مدارس و سازمان‌های بین‌المللی قدرتمندی شدند. سه نمونه‌ی مهم از این شاخه‌های جدید عبارت‌اند از:

• سبک جوون ری (Jhoon Rhee Style Taekwondo) – در سال ۱۹۵۷ توسط جوون ری (Jhoon Rhee) به عنوان شاخه‌ای از چونگ دو کوان بنیان‌گذاری شد. دفتر مرکزی این سبک در ایالات متحده مستقر بود و جوون ری که بعدها به عنوان «پدر تکواندو آمریکا» شناخته شد، نقش بسیار مهمی در معرفی و ترویج تکواندو در غرب ایفا کرد. او با تاکید بر آموزش اخلاقی و انضباط فردی، تکواندو را از یک هنر رزمی به یک سبک زندگی برای بسیاری از شاگردانش تبدیل نمود.

• فدراسیون بین‌المللی تکواندو (International Taekwondo Federation – ITF) – در سال ۱۹۶۶ توسط ژنرال چوی هونگ هی (Choi Hong Hi) در وین، اتریش و پس از تبعیدش از کره جنوبی تأسیس شد. ITF به سرعت به یکی از مهم‌ترین سازمان‌های بین‌المللی تکواندو بدل شد و با تدوین قوانین رقابتی خاص خود، فلسفه‌ای متفاوت از سایر مدارس ارائه داد. نقش ITF در جهانی‌سازی تکواندو و گسترش آن به کشورهای مختلف غیرقابل انکار است.

• انجمن تکواندو آمریکا (American Taekwondo Association – ATA) / سبک سونگ‌اهم (Songahm Taekwondo) – در سال ۱۹۶۹ توسط هَنگ اونگ لی (Haeng Ung Lee) در ایالات متحده تأسیس شد. سبک سونگ‌اهم که در چارچوب ATA معرفی شد، تأکید ویژه‌ای بر فرم‌ها (poomsae) و سیستم منظم آموزشی داشت و یکی از سازمان‌های بزرگ و ساختارمند تکواندو در آمریکا و جهان را پدید آورد.

انواع سبک تکواندو

این سه سبک جدید در کنار ۹ کوان و پنج کوان اصلی، نقشی کلیدی در جهانی‌شدن تکواندو ایفا کردند. هرکدام با روش‌های آموزشی، قوانین رقابتی، و فلسفه‌های خاص خود، باعث شدند تکواندو نه‌تنها در کره جنوبی، بلکه در سراسر جهان شناخته شود و به یکی از محبوب‌ترین هنرهای رزمی و ورزش‌های المپیکی تبدیل گردد.

⏬مقالات پیشنهادی⏬

استادیوم جام جهانیبهترین مربی تکواندوتاریخچه تکواندو در المپیک